چاوشی که پاپه بدون حرف و حدیث
ولی رضا یزدانی ادعای راک داره در حالی که به جون خودم راک فقط درام و گیتار نیست با شعرای قلنبه سلنبه و صدای بی انعطاف راک پرستیژ میخواد فضا میخواد فقط کت چرم نیست که تریپ آرت نیست که
الان معضلی که ما در موسیقی راک داریم مخصوصا کسانی که ادعای راک دارند و به سمت موسیقی راک در حرکت هستند،این است که به صورت بند نیستند. کارهاشان یک جور گلچینی از انواع کارها و آدم های متفاوته. مثلا یکی برای خودش کیبورد می زنه و تنظیم می کنه و گیتارش هم یکی دیگه اون طرف دنیا میزنه و یک سری کارها رو کسی دیگه ای تنظیم می کنه و همه ی این ها داخل یک آلبوم می رن. در اکثرکارها هم چنین روندی را شاهدیم. ولی این شاخصه ی راک، شخصیت راک از همین Band بند ها میاد.درسته؟
فرشاد رمضانی خیلی خوب گفته بود:
بله ، همین همدلی و همزیستی ، همفکری. راک یک کاری هست که در حقیقت بایستی بین تمام اعضای یک گروه شکل بگیره. از وقتی که چوب درام به صدا در میاد، همه شون بشن یک تن واحد و اینقدر این کارها رو بزنن و بزنن تا کار چفت و بست خودشو پیدا بکنه ، کار قوام بیاد و پخته بشه و بشه یک تراک موسیقی راک که ماحصل تلاش تمام اعضای گروه هست. و فرمول و نسخه ی مشخصی هم نمی تونه داشته باشه. مثلا من بگم خب حالا آلبوم امسالم ، دو تا بندری باید داشته باشه، یه دونه لاتین باید داشته باشه، دو تا باید اسلو داشته باشه یه دونه تریپ لاو یا دیس لاو داشته باشه.