امیـر بی گزند محسن چاوشی بهترین آلبوم سال

[Saber]

[!M?sbh؟!]

از اولشم به تو مربوط نبود

فقط میخواستم خودی نشون بدم ..

[Awesome]

اینم اخیرا خیلی عوض شده ...

حزب بادند دیگه

هر وَری خوش بوزه، همون وَر میرن

[!M?sbh؟!]

حزب بادند دیگه

هر وَری خوش بوزه، همون وَر میرن

شما بتمن نسخه 22 گیگ داری بیا من 40 گیگشم بهت بدم آرشیوت تکمیل بشه ..

[Saber]

غزاله علی زاده - خانه ی ادریسی ها

[Awesome]

شما بتمن نسخه 22 گیگ داری بیا من 40 گیگشم بهت بدم آرشیوت تکمیل بشه ..

دیسک بلوری اصلیش گرینه، به درد نمیخوره ....... تو این انکود(22گیگ) تمام نواقص دیسک اصلی (به خصوص گرین بودن) برطرف شده

[!M?sbh؟!]

از «نقاب» قمیشی تا «امیر بی گزند» چاوشی
محمد حسین حیدری


رهبران سیاسی، اندیشمندان و هنرمندان بزرگ و جریان ساز را باید با ریسک های بزرگ و شگفتی های غافل گیر کننده و غیر قابل پیش بینی شان شناخت. انتشار آلبوم موسیقی، یک روز پیش از آغاز ماه مبارک رمضان ریسک بزرگی است که هر خواننده ای جرئت ارتکاب آن را ندارد. محسن چاوشی اما از آنجایی که «هر خواننده ای» نیست، «امیر بی گزند» را در آستانه حلول ماهی منتشر کرد که علی القاعده آحاد مردم ایران در آن به کمترین چیزی که رغبت نشان می دهد، موسیقی پاپ است.


منظور مولانا از «امیر بی گزند» دقیقا معلوم نیست. خداوند عز و جل، رسول الله، امیرالمومنین (ع) یا حتی شمس؟ برای رد و اثبات هر یک از مصادیق ذکر شده شواهد متعدد و متناقضی وجود دارد، از این رو هر کوششی برای کشف «امیر بی گزندِ» مولانا چیزی بیش از گمانه زنی مبتنی بر سلیقه شخصی نیست. در عین حال دو چیز مسلم است: نخست اینکه هر فرد و در سطحی بالاتر هر ملت را امیری است بی گزند. و دیگر اینکه رمضان «امیر بی گزند»ی جز مولای متقیان (ع) ندارد. پس برای انتشار «امیر بی گزند» چه زمانی بهتر از رمضان؟! از این روست تصمیمی که در نگاه «هر خواننده ای» در حکم «ممتنع»ی است خطیر، برای هنرمندی که در پیوند مستحکم با سنت های بومی است و زیست انضمامی اش با ملت را پس از برخوداری از شهرت و ثروت ترک نکرده، «سهل» است.


محسن چاوشی به لطف انس با مولانا و نیز زمان شناسی صحیح، توانست برای اولین بار کاری کند که آلبوم موسیقی، «قهرمان» داشته باشد؛ قهرمانی به شکوه، عظمت و محبوبیت پهلوان عالم. چاوشی همچنین با اتکا به کلام شکرین حسین صفا در ترانه «شاه مقصود» توانست در یک سطح پایین تر با توصیف رنج ها و زحمات پدرش، قهرمانی دیگر در امتداد قهرمان اصلی آلبوم خلق کند. او با پیوند زدن معنویت و موسیقی در امیر بی گزند برخوردار از هواداری آحاد ایرانیان شد و همه رکوردهای فروش قانونی و دانلود غیرقانونی را شکست. تفاوت محسن چاوشی با دیگران در این است که او مخاطبان موسیقی اش را در دایره ای تنگ محصور نکرده؛ دایره تنگ بچه دبیرستانی هایی که از شکست های عشقی گاه و بی گاه به موسیقی پناه می برند. چاوشی فقط برای آن ها که موسیقی را با کمر گوش می کنند، نمی خواند.


«امیر بی گزند» بدون تردید نقطه عطفی در جریان موسیقی پاپ ایران است. پاپ ایرانی پیش از این، نقطه عطف بسیار مهم دیگری را با «نقاب» سیاوش قمیشی در سال 1381 تجربه کرده و به یک باره قد کشیده بود و مخاطبانش تغییر ذائقه داده بودند. حتی شاهکارهای خلق شده توسط قمیشی تا پیش از سال 1381 نیز با خلق نقاب جان تازه ای گرفت.


سیاوش قمیشی از حیث تقلید شدن صدا و ساختار معروف ملودی هایش توسط خواننده های متعدد، رکورد دار است. استقبال حیرت انگیز و تاریخی از «نقاب» در کنار طولانی شدن روند آماده سازی «بی سرزمین تر از باد» که بی قراری اجتماعی برای شنیدن شاهکاری جدید از قمیشی را رقم زد، بسیاری از خوانندگان نو رسیده را برای تقلید از قمیشی صاحب انگیزه کرد. در حالی که تقلید از ابراهیم حامدی و داریوش اقبالی در نمونه هایی منحصر به فرد خلاصه می شود، کپی برداری از صدا و موسیقی سیاوش قمیشی پس از نقاب به یک جریان در موسیقی ایران تبدیل شد. «راما»، «مجتبی کبیری»، «کیارش»، «علیرضا قمیشی (فرزند سیاوش قمیشی)» و «محسن چاوشی» خوانندگانی بودند که با تقلید و حتی درآوردن ادای «اصل جنس» به موسیقی ایران معرفی شدند. هرچند همان موقع نزد قمیشی بازهایی که در خماری انتشار آلبوم جدید اسطوره محبوبشان بودند، «محسن چاوشی» یک سر و گردن از بقیه بالاتر بود.

[!M?sbh؟!]

اما در میان مقلدان سیاوش قمیشی، محسن چاوشی تنها کسی است که نه تنها به زودی از عرصه حذف نشد بلکه یک دهه بعد در تراز محبوب ترین خوانندگان تاریخ موسیقی ایران قرار گرفت و در روزهای افول قمیشی نقطه عطفی دیگر برای موسیقی ایران آفرید و تاریخ ساز شد. راز سرنوشت متفاوت محسن چاوشی با «مجتبی کبیری»ها را باید در تفاوت ویژگی های شخصی شان دانست. از جمله اینکه تقلید از قمیشی و کسب شهرت و درآمد نسبی در حاشیه اصل جنس، سقف محسن چاوشی نبود. محسن چاوشی هر روز قد کشید، هم در موسیقی و هم در مضمون. در مضامین عاشقانه، چاوشی از حضیض «آهای رئیس خوشگلا، ابرو کمون گیسو طلا» تا ارتفاع «افسار» و بالاتر از آن «جنگ زده» اوج گرفت. «خرابم مثل خرمشهر، ولی تو خرم آبادی» شگفت انگیزترین فراز ترانه پدارم پاریزی است که برای تکرار نظایر آن تا مدت ها باید ناامیدانه انتظار کشید. چاوشی همچنین مدت هاست که در موضع «هنرمند مسئولیت پذیر در قبال مسائل اجتماعی» قرار گرفته است. برای درک تفاوت چاوشیِ زیرزمینی با چاوشیِ امروز باید یک بار دیگر ترانه مبتذل «خودکشی» را با «شرمساری» مقایسه کرد و به درجه بلوغ و پختگی او واقف شد. در وصف پیشرفت چاوشی در موسیقی و ملودی نیز همین بس که قمیشی برای هم خوانی با او ابراز تمایل کرد. «خواب» از آلبوم «پاروی بی قایق» حداقل یک دهه از موسیقی ایران جلوتر و شانه به شانه موسیقی روز جهان است.


البته که محسن چاوشی، سیاوش قمیشی نیست و سیاوش قمیشی نیز محسن چاوشی اما همه آن هایی که موسیقی را برای کمر مردم نمی سازند، مسیر و سرنوشت مشابهی دارند. «امیر بی گزند»، «نقابِ» محسن چاوشی است و «نقاب»، «امیر بی گزندِ» سیاوش قمیشی. «حسین صفا» هم برای محسن چاوشی، همان «یغما گلرویی» در رکاب سیاوش قمیشی است و برعکس. برای نویسنده البته هنوز روشن نیست که چه کسی برای محسن چاوشی، همان «اروین خاچیکیان» سیاوش قمیشی است! اما مهم این است که چاوشی هرگز یغما گلرویی اش را از دست ندهد و «بی صفا» نشود. همچنان که قمیشی «بی صفا» تا سر حد «میشه بشینی پیشم و یه شعر برام بخونی» نزول کرد و در «تهران» مضمون و موسیقی را با هم باخت. نزول موسیقی قمیشی و امتناع او در خلق ملودی های جدید و اسارتش در «تکرار» را می توان به گردن کهولت سن انداخت اما باختن مضمون و در پی آن انقطاع این استاد مسلم موسیقی از جامعه ایرانی دلیلی جز جدایی از یغما گلرویی ندارد. یغما گلرویی شاعر چپ گرایی است که کمترین گرایش مذهبی از خود بروز نداده اما آنقدر شعور دارد که تفاوت «عزاداری» را با «افسردگی» فهم کند و قمیشی را به جنگ با اعتقادات مردم نکشاند. قمیشی «بی صفا» آفریننده «گلی جان»ی است که نه تنها به گرد پای «فرنگیس» و «تو بارون» نمی رسد، که حتی نمی توان تا انتها تحملش کرد. همه این ها را باید گفت تا مبادا رکورد شکنی «کجایی» چاوشی را فریب دهد که ترانه سرای قابلی هم هست. «کجایی» معجزه ملودی و صدای زخمی چاوشی است نه ترانه؛ همچنان که «پسرم» حداکثر یک بیانیه موزون است.


محسن چاوشی بهترین ترانه ها را برای امام زمان (عج)، امام رضا (ع)، فلسطین، ایران، خلیج فارس و دفاع مقدس ساخت اما هرگز ریاکار و بفرموده نواز تلقی نشد. در نقطه مقابل، او حتی با خلق اثر تند و تیزی چون «تفنگ سرپر» هم به ورطه اپوزیسیون بازی نیفتاد. علی الحساب محسن چاوشی دقیقا با فرکانس مردم هماهنگ است. تا جایی که همین چند روز قبل فیلمی از جبهه های نبرد با تکفیری ها منتشر شد که دلاوران مدافعان حرم را حین جابجایی با خودروی نظامی مشغول گوش دادن به ترانه محسن چاوشی نشان می داد. چاوشی در ماجرای زورگویی داریوش مهرجویی، ادب کرد و به احترام موی سپید این کارگردان با سابقه، ظلم او را نادیده گرفت و پاسخی نداد. یقینا مقصر تمام شدن سینمای مهرجویی و به آخر خط رسیدن او، محسن چاوشی نیست. حتی کنایه استاد سراج به سَبُکی ترانه «کجایی» را در برابر دوربین های تلویزیونی تحمل کرد، تحمل کرد تا چند روز بعد با انتشار آلبومی که سرجمع حاوی 7 شعر از مولانا و سعدی است نشان دهد چه کسی مشغول خدمت به ادبیات کهن پارسی و مهمتر از آن پیوند زدن جوانان با گنجینه ادبیات کهن ایران است. یقینا مقصر محدود شدن دایره مخاطبان استاد سراج نیز نمی تواند محسن چاوشی باشد.


درباره پدیده «محسن چاوشی»، شخصیت متفاوت او و نیز موسیقی و مضمون «امیر بی گزند» می توان و باید بسیار بیش از این نوشت. نویسنده هنوز اندر خم «امیر بی گزند» مانده است. شاید حق «متصل»، «دل من»، «چنگیز»، «این کیست این»، «جنگ زده»، «شیدایی»، «شاه مقصود»، «پریشان»، «تریاق» و «آخرین اتوبوس» در فرصتی دیگر ادا شود.


"محمدحسین حیدری، ژورنالیست"

[Sajjad]

[!M?sbh؟!]

چه عجی توی دیوث یه چیزی گذاشتی کار مارو کم کردی ..