آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم تا برفتی ز برم صورت بی‌جان بودم نه فراموشیم از ذکر تو خاموش نشاند که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم بی تو در دامن گلزار نخفتم یک شب که نه در بادیه خار مغیلان بودم زنده می‌کرد مرا دم به دم امید وصال ور نه دور از نظرت کشته هجران بودم به تولای تو در آتش محنت چو خلیل گوییا در چمن لاله و ریحان بودم تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم سعدی از جور فراقت همه روز این می‌گفت عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم
پریشان شدی خاطر چند کس
کنون دشمنان گر برندم اسیر
نباشد کس از دوستانم نصیر
مرا باشد از درد طفلان خبر
آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پریشانکه دل اهل نظر برد ، که سرّی است خدایی
مرا مگوی که سعدی چرا پریشانی
خیال روی تو بر می‌کند به یک دگرم
غم موجود و پریشانی معدوم ندارم
نفسی می زنم آسوده و عمری به سر آرم
پریشان شدی خاطر چند کس
کنون دشمنان گر برندم اسیر
عام نادان پریشان روزگار به ز دانشمند ناپرهیزگار
هر چی پریشان توش داشت از سعدی ..
بیخیال شید انصافن
در حال حاضر 399 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 399 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
