نوشته اصلی توسط Milik
پشت ﺭُﻝ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩﺍً ﭘﻨﺞ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻨﺞ ﻭ ﻧﻴﻢ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻳﮏ ﻋﺼﺮ ﺑﺮمی ﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﻴﻢ
ﺍﺯﻫﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﭼﭗ
ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﺁﺭﺍﻡ، گفتی: ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ !
ﺯﻝ ﺯﺩی ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎختی
ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﭘﻴﺮی ﮔﺮﻳﻢ
ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﻧﺸﮑﻨﺪ
ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﺿﻌﻢ ﻭﺧﻴﻢ
ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺶ ﺗﻐﺰﻝ ﺑﻮﺩ ﻭﻋﺸﻖ
ﮔﻔﺖ ﻣﺠﺮی ﺑﻌﺪ " ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ " :
ﻳﮏ ﻏﺰﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ
ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﻗﺪﻳﻢ :
" سعی ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﻳﺮی بی ﮔﻤﺎﻥ بی ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ
ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻮی ﺯﻟﻔﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ فرستی ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ "
ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪی ﺭﻧﺪ ﺑﻮﺩی ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ
ﺯﻳﺮ ﻟﺐ گفتی ﺧﻮﺷﻢ می ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﻓﺨﻴﻢ
ﻣﻮﺝ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ گفتی ﺑﻪ ﻃﻨﺰ :
" ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ی ﺧﻮﺏ ﻭ ﻓﻬﻴﻢ "
ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﺷﻌﺮ تلخی ﺑﻮﺩ ،ﺑﺎ ﻳﮏ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ
ﮔﻔﺘﻲ ﺍﺻﻼ ﺷﻌﺮ می ﻓﻬﻤﻴﺪ !؟ ﮔﻔﺘﻢ : ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ ...
کاظم بهمنی ...چقد خوب بود...
پاسخ با نقل قول
