همچنان سرویس :|
خوبه میبینن شرایطو بعد اینطوری میزنن :|
همچنان سرویس :|
خوبه میبینن شرایطو بعد اینطوری میزنن :|
ازبس هندونه گذاشتید زیره بقله این والیبالیستا نتیجش شد این.
اصن ایرانی جماعت جنبه تعریف و تمجید نداره
«مثل مجسمه» ادامه منطقی «امپراتور» است. با همان نزدیکی لازم به اثر قبلی و رعایت همان فاصله الزامی نسبت به آن. اینکه بعد از یک اثر موفق، باید اثر بعدی را چگونه «میزان» کرد همواره برای هنرمندان دغدغه بوده و گهگاه به یک بحران تبدیل شده... در موارد بی شماری «کُپی برداری» فرمول رایج قرار گرفته و در بسیاری موارد دیگر، هنرمند از ترس محکوم نشدن به «کُپی برداری از خود» اثری نامتناسب و ناموزون خلق کرده که انگار زاییده ذهن خودش نبوده است.
مهدی یراحی که با «امپراتور» درخشان بود، حالا با «مثل مجسمه» از یک گردنه تاریخی مهم به سلامت عبور کرده است. برای این عبور موفق فقط استعداد و توانایی کازساز نشد. آنچه یراحی را پیروز کرد اما بسیاری از خواننده های بااستعداد دیگر را در این گردنه گیر انداخت، تمرکز مثال زدنی او بر همه قسمت های تولید آلبوم بود. در سایه همین تمرکز یراحی ملودی ها، ترانه ها و تنظیم های آلبومش را به درستی میان هرکدام از همکارانش تقسیم کرد و تیزهوشانه در آهنگسازی کمترین سهم را به خودش اختصاص داد. برای من که از گذشته های دور یراحی را یک "آهنگساز" می دانم، این همه "عبور از خود" حس عجیبی به همراه دارد!
یراحی حالا اولین خواننده ای است که برای دو آلبوم پیاپی اش با تحسین عمومی روبرو می شود. (خواهش می کنم کلمه «عمومی» را محکم بخوانید تا حساب یراحی را از خواننده هایی که همیشه تحسین برانگیز هستند اما فقط برای هواداران ِ خاص ِ خودشان جدا کنید) برای رسیدن به این توفیق، او فرصت های فراوانی را از دست داد: فرصت مصاحبه های داغ و جنجالی که به او ویترین تبلیغاتی می داد اما تمرکزش را می گرفت، فرصت خواندن کارهای سطحی که او را به لیست هیت ها می فرستاد اما شاید مسیرش را عوض می کرد، فرصت کنسرت دادن و پولدار شدن، فرصت همکاری با خواننده هایی که عاشقانه دوست دارند یراحی آهنگسازشان باشد و بسیاری فرصت های دیگر. در ازای تمام این از دست دادن ها، به نظر من آنچه امروز یراحی به دست آورده ارزش بیشتری دارد. این موفقیت مبارکش.
می گفتم هر کی داره کبوتر و قناری
رها کنه به عشق روزای بی قراری
فقیرارو پول می دادم زندونیا رو آزاد
هرچی کویر خشک خودم می کردم آباد
یه گلخونه یه میخونه سر تموم گذرا
واسه تموم عاشقا واسه همه رهگذرا
تو می خندی ... حواست نیست ... من آروم می میرم
تو می رقصی و من ... عاشق شدن رو یاد می گیرم
چه جذابی ... چه گیرایی
چه بی منطق به چشمات می شه عادت کرد
توی دستای تو باید به سیگارم حسادت کرد
نتیجه چی شد ؟
[فقط کسانی که در سایت عضو شده اند قادر به مشاهده لینک ها هستند عضویت در سایت کمتر از 1 دقیقه ست. برای عضو شدن در سایت کلیک کنید...]نوشته اصلی توسط shimaa
کَره کیت سلامتی میده.خوده کره دشمنه سلامتیه
در حال حاضر 299 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 299 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
