من لولیتایی می شناختم
نقاش ِ طبیعت ِ بی جان
خسبیده در پَر ِ قو
تهران
و احمد
دیپلمه ریاضی و ناراضی
راننده تاکسی ِ زردمبو
مشهد
هر دو مربوط به زمانه ای که ناگاه همه چیز از دست رفت از هر سو
ایران
احمد گفت :
آآآآآآی لولیتا !
منم سوار خسته ِ سرنوشت
که آرمان نسلم تباه شد
و لولیتا عاشق آن تباه شد
عاشق شده بر احمد ِ تباه شده بر اسبش
درازکِش
25 سال گذشت
من لولیتایی می شناسم
که نمی دانم از او هیچ جز سر ِ مویی
تهران
و خویش
دیپلمه ریاضی و ناراضی
نه گواهینامه ای
نه اسبی نه یابویی
هیچ کجای ایران
هالوژن ِ عظیم ِ امید
که اینک در من می زند سو سو
نه آنقدرم ابله
نه آنقدر دروغگو
که بگویم سوار ِ خسته ِ سرنوشت
اینچنین پُر رو
نه نسلم آرمانی دارد اصلا
که از دست رود
نه پولی که بگریزم
نه کونی که هَم کِشم
یا خود را ُکشم
پس هیچ لولیتایی مرا در خویش نخواهد پذیرفت
حتی در ریسایکِلبینش
بـُــــگذارم و بُـــــگذرم
غــــمگـــــــــــــنانه و شــــــــــــــــــــــــ اد
ما تحـــــــــــــــت گـــــــــــــشاد و دل آزرده...
در حال حاضر 408 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 408 مهمان ها)