فرض کن پرنده باشی و یکی آسمان به آسمان بگیردت
خون ِ توی شیشه باشی و کسی استکان به استکان بگیردت
هر چه را محال بود فرض کن ! هر چه را که زشت ، هر چه را غریب ..
فرض کن سگی که نان خورِ تو بود ، گاهِ دُم تکان تکان ، بگیردت ..
هر چه هست ..هر چه هست ، بوف ِ کور .. رختخواب ِ پیرمرد ِ خنزری..
رنجِ ِ هر چه مرده ، هر چه گور ِ پُر ، پنج شنبه در میان بگیردت ..
جفتِ سازگارِ سال های سال در تلاش ِ بردن ِ دل ِ یخی !
سردی ِ تن تو کم نمی شود هر چقدر "مهربان " بگیردت ..
چای دارچین و دار چین و " دار " .. صبح ِ ناگوارِ جرثقیل ها ..
روی این طناب ، تا ابد بناست سبز مرگی ِ جوان بگیردت ..
از شبانه های بطری و عذاب ، تا شهید ِ مرز پرگهر شدن
آرواره ی سگی به نام ِ درد ، استخوان به استخوان بگیردت ..
این ستون به آن ستون ، خبر / فرج ..مشت مشت ، مشتِ بسته .. مشتِ باز ..
چسبِ زخم روی هر چه لب که ..
- هیس ! فوقش این که " درد ِ نان " بگیردت !!
- درد ِ نان نه...
- درد ِ نان که بهترست از پرندگی در آسمانِ ِ حبس!
فرض کن هر آن که مرزخواه ِ تن ، با کمان و بی کمان بگیردت!
شهر، امن نیست .. کوچه امن نیست..آآآآه .. امن نیست .. خانه امن نیست..
دشمنی که " فرضی " است ، فرض کن پادگان به پادگان بگیردت !
گریه .. گریه .. گریه های ِ قحط ِ اشک ..گریه هایِ از درون و بی سند ..
گریه های روح ، در لباس ِ چرک .. (چرک مرگی ِ جهان بگیردت )
مطبخ است و مسلخ است و دوزخ است از اجاق ِ گاز ، تا اتاق ِ گاز !
جبر ِ اختیار / اختیار ِ جبر
این ولت کند ، که آن بگیردت !
دخترِ کسی شدی و خط ِ بعد،
همسرِ کسی شدی و خط ِ بعد،
مادر ِ کسی شدی و خط ِ بعد،
مرگ .. مرگ ِ ناگهان بگیردت !
مثل ِ کله پاچه ، مُثله .. کله پا .. بوی قُرمه سبزی از سرت بلند ..
گوسفند باش و سر به راه باش تا شفاعت ِ شبان بگیردت !
- ماهی ِ سیاه!
( ماهی ِ سیاه ، با دهان ِ باز فحش می دهد )
- تف به ساحل ِ " ارس " ! کجاست پس او که خواست در امان بگیردت ؟!
ماهی ِ سیاه ، توی تابه .. آخ .. زخم های تا به تا .. (نمک بریز ! )
بوی زردچوبه می دهی ، غزل ، مثل ِ درد ِ زایمان بگیردت ..
ته گرفته هم کلام و هم کلم ..دوووود از دلت بلند می شود
شور می شود دوباره چشم هات.. اشک ، باید از جهان بگیردت..
بیت ِ بعد ، زنگ ِ خانه
زنگ ِ بعد ، سفره در تلاش ِ هضم ِ حاضری !
کاش این زمین ِ از گلوله گرم ، سرد و گرم ، از دهان بگیردت ..
لب پریده .. دست بسته .. چشم باز .. نیم خورده .. نیم مرده .. نیم سوز..
( راوی ِ روان پریش مانده است از کجای داستان بگیردت ! )
طاهره خنیا