جا داره یادی کنیم از ....
شما یادتون نمیاد. یه زمانی جمهوری اسلامی یه گروهی صادر کرده بود خارج، به اسم آرین، که با یه سری وسایل یه صداهایی در میاوردن که یک شباهتایی با موسیقی داشت. البته به نظر بنده یک بار که شهرام شب پره اسهال داشت یادم است که بادهایی که در توالت از او ساطع میشد ارزش هنری بسیار بالاتری از کارهای این عزیزان داشت. یه بابایی هم توی این گروه بود که خانم ها با دیدن ایشان جیغ میزدند (چرایش را والله اعلم، چون این آقا ترسناک هم نبود چندان). این آقا ده تا فیلم بازی کرد که سناریوشان را هنگام نوشتن کاربن گذاشته بودند ظاهرا. خلاصه، این گروه میرفتند همه جا و نماد آزادی موسیقی در ایران بودند که ببینید این گوگولی مگولی ها آواز میخوانند و دختر هم تویشان هست ولی کسی مزاحمشان نمیشود. حتی آقای کریس دو بورق (تلفظش را مطمئن نیستم) هم با اینها آهنگ خواند در دستگاه شش و هشت. این آقای کریس دو بورق را شما یادتان نمی آید، ما که بچه بودیم، چون موزیک در ایران نمیرسید، این آقا معروف شده بود از مایکل جکسون بیشتر، و فکر میکردیم این آقا از الله هم اکبرش تر است. زمان که گذشت فهمیدیم ایشان فقط در ایران، ایرلند، و جزیره هانگوک سو از مجمع الجزایر پولینزی طرفدار دارد. آهنگ اسپنیش تِرین خوانده بود مردک در حد نقالی و شاهنامه خوانی.
کجا بودم؟ یادم رفت...
آها. گور پدر آرین، گلزار، و کریس دو بورق.
با تشکر.
الان به جون خودم در حال پیج ساختنه
در حال حاضر 448 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 448 مهمان ها)