ظاهر ماجرا این است که پایت را از روی زین رد می‌کنی و در جا پایی محکم. یکی دو بار از جایت کنده می شوی و خودت را در صندلی جا می دهی. کلاه بر سر می گذاری.
دست هایت را روی کلاچ و گاز و ترمز می‌گذاری و یکی دوباره با غیظ هندل می‌زنی و برای شروع گاز زیاد می‌دهی که موتور غرشی کند و نفسی تازه کند و وارد میدان شود. پشت هرکدام از این رفتارهای به ظاهر ساده انبوهی تجربه و نکته و خاطره هست که برای به دست آوردن هر کدام باید که بارها از زین افتاده و دوباره بلند شده باشی و افسار محکم کنی و دل به دریای شهری بزنی و در میان انبوهی پیکان و وانت و پراید و سوناتا و مرسدس و سمند و بی ام دبلیو و ٢٠٦ و اتوبوس و مینی بوس راه خودت را باز کنی. طبق آمار HBS بانک مرکزی در سال ٩٢ از هر ١٠ نفر ایرانی دو نفر با موتور سرو کار دارند. یعنی یا خودشان راننده هستند یا ترک موتور می نشینند، بماند که زندگی چند نفر از مردم این شهر درگیر این دوچرخ است.
پاسخ با نقل قول