"نیوشا توکلیان" عکاس ایرانی نشریه "نیویورک تایمز" در گزارشی با عنوان "بیم و امید در تهران" فضایی امیدوارکننده در تهران در قبال مذاکرات و رفع تحریم ها به تصویر کشیده است.
به گزارش فرادید به نقل از نیویورک تایمز، تحریم های اقتصادی، دارویی و صنعتی به منظور تحت فشار قرار دادن تهران برای محدودکردن برنامه هسته ای ایران می توانست در هر کشور غربی یک فاجعه تلقی شود اما این اتفاق از سال 2010 به شدیدترین شکل در ایران رخ داد. با روی کار آمدن دولت جدید نمایندگان ایران، آمریکا و سایر قدرت های جهانی ماه ها تلاش و مذاکره کردند تا دست کم به چهارچوب یک توافق بینابینی برسند که در ازای کنترل برنامه هسته ای ایران بار تحریم ها را سبک کند. در آستانه حصول توافق میان ایران و 5+1 بر سر برنامه صلح آمیز هسته ای همه اقشار مردم ایران، برای یک شروع دوباره اخبار را امیدوارانه رصد می کردند.
مردم ایران بر این باوراند که دولت باید حقوق و منافع خود را جهت غنی سازی سوخت هسته ای با هدف صلح آمیز،
تحت قوانین بین المللی حفظ کنند؛ به نظر می رسد تقریبا همه برای حرکت به جلو آماده اند.
محمد، 26 ساله، مدیر تبلیغات: "جوانان ایرانی ذهنیتی بین المللی دارند. از گجتهای کامپیوتری تا برنامه های اسمارتفون ها،
از جوان ها دلار می خواهند، اما ما به ریال حقوق می گیریم. با این وضعیت به روز بودن سخت شده است."
میترا حجار، 38 ساله، بازیگر: "پدر من در حال از دست دادن بیناییش است. داروی آمریکایی ای که باید مصرف کند مشمول تحریمها نیست،
اما به خاطر تحریم های بانکی بین المللی علیه ما، نمی توانیم دارو را بخریم. نمی دانم او در آینده قادر به دیدن خواهد بود؟"
رضا، 59 ساله، واردکنندۀ کاغذ: "امیدوارم که حداقل تحریم های بانکی لغو شوند. باورتان نمی شود که چقدر چک برگشتی دارم."
میثم، 35 ساله، تاجر فولاد: "تحریم ها به هیچ وجه به من ضربه نزده. مشکل ما به خاطر تحریم نیست، به خاطر سومدیریت است."
وحید، 24 ساله، شاعر: "من به آینده امیدوارم. ایرانی ها بسیار باهوشتر و باشعورتر شده اند. ما می دانیم که در دنیا چه می گذرد."
احسان، 28 ساله، صندوقدار: "حقوق من حدود معادل 200 دلار است. کرایۀ خانۀ من حدود 170 دلار است.
فراموش نکنید، ما به دلار حقوق نمی گیریم، به ریال می گیرم، که حدود 300 درصد از ارزشش کم شده. من منتظر یک معجزه ام."
شهناز، 58 ساله، خانه دار: "پسر من خارج زندگی می کند. هر ماه برایش دلار می فرستم که سه برابر شده است.
رویای من این است که همۀ اینها تمام شود."
ارتیکاس، 47 ساله، کارگزار مسافرتی: "در طول هشت سال گذشته، من سه بار کارم را از دست داده ام،
چرا که تقریباً هیچ مشتری ای به آژانس های مسافرتی ای که کار می کردم نمی آمد. خارج رفتن حالا سه برابر گرانتر شده است."
علیرضا چسمی، 60 ساله، دربان: "من فقط یک دربانم. هیچ چیز برای من تغییری نمی کند، توافق بشود، نشود،
حقوق من همیشه پایین بوده است. با این وجود، امیدوارم مردم قدری آرامش را تجربه کنند."
به امید فردایی بهتر...
پاسخ با نقل قول
