پدر كه مرد، داداش آبتين، برادر بزرگم، خانه نبود. رفته بود خارج. براى درس رفته بود، اما جاگير شده بود. سالها او را نديده بوديم. وقتى رفت ٣٠ سالش بود. پدر كه مرد او ٤٠ ساله شده بود. زنگ زدم گفتم:
- بابا مرد آبتين
سكوت كرد. خانه اش در بندرگاه بود. وقتى سكوت كرد صداى مرغ دريايي آمد. بعد گفت:
- كارامو درست مى كنم ميام
دوباره صداى مرغ دريايي آمد. و باز گفت:
- خودمو به تشييع جنازه مى رسونم
گفتم:
- جنازه نداره
گريه كردم. گفتم:
- جنازه ش پيدا نشده
باز صداى مرغ دريايي آمد. صداى باد هم آمد. فكر كردم روز است، اما خانه اش تاريك است. و پرده هاى پنجره اش از باد ساحلى تكان مى خورد. گفت:
- ميام بريم پيداش كنيم
آفتاب به شيشه ساعت ديوارى خورده بود و سايه ساعت را روى ميز انداخته بود. سايه عقربه ها و عددها روى ميز افتاده بود. گفتم:
- حتما بيا. دلمون برات تنگه
***
چهار روز بعد زنگ خانه را زدند. آبجى مريم رفت در را باز كرد. صداى جيغش ترساندمان. داد مى زد بابا بابا. همه دويديم توى حياط. بابا بود. موهاش آشفته بود. حرف نمى زد. چشم هاش قرمز بود. خواهرم چنان بغلش كرده بود و مى بوسيدش كه نمى توانست كارى كند. يك كلمه هم حرف نزد. مادرم صورت خودش را چنگ كشيد. گفت:
- هوشنگ... هوشنگ...
و پريد بابام را بغل كرد و دست و صورتش را بوسيد. بابام باز هم حرف نزد. فكر كردم شوكه شده است. چشم هاش سرخ و خون گرفته بود. بى صدا اشك مى ريخت. برديمش خانه. خوشحال بوديم كه زنده است. توى آشپزخانه، پشت ميز نشسته بوديم. بخشى از سايه عدد ١٢ ساعت، روى روميزى سفيد و بخشى ش روى سينه بابا افتاده بود. سايه عقربه ثانيه شمار از روى سينه اش مى گذشت كه نگاهم كرد. چشمش جوشيد. مادرم چاى آورد. استكان چاى را گذاشت توى سايه ى پرنور شيشه ساعت كه روى ميز مى لرزيد. نور آفتاب به استكان چاى افتاد. بابا هنوز ساكت بود. مادر گفت:
- گفتن فقط پنج تا جنازه سالم مونده. همه مسافراى هواپيما تيكه تيكه شده بودن. عكسا رو نشونمون دادن.
و گريه كرد. صداى تيك تيك ساعت آمد. ادامه داد:
- چايي تو بخور...
بابا به مادر نگاه كرد. خم شد روى ميز، دست مادر را گرفت و با انگشت، پشت دستش را نوازش كرد. اشك از چشمش افتاد روى سايه عدد ١٢. اشك در بافت روميزى پخش شد. احساس كردم چوب ميز، زيرِ رو ميزى، خيس شده است. بابا گفت:
- من بابا نيستم مامان. آبتينم
و سرش را پايين انداخت. مادر دستش را پس كشيد. همه ى احساس ها عوض شد. شرم از خيال هاى شرم آور جاى عشق را گرفت. فكر كردم اگر آبتين نمى گفت من آبتينم، با مادر روى تخت مى رفت و پدر ما مى شد. كاش نمى گفت آبتين است.
مادر دستش را پس كشيد. سايه عقربه دقيقه شمار روى استكان چاى افتاد. كسى حرف نمى زد. از آستين كت داداش آبتين صداى مرغ دريايي مى آمد.
علیرضا روشن
