خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند
سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند
عریان ترم ز شیشه و مطلوب سنگساراین شهر، بی نقاب قبولم نمی کند
ای روح بی قرار چه با طالعت گذشتعکسی شدم که قاب قبولم نمی کند
این چندمین شب است که بیدار مانده امآنگونه ام که خواب قبولم نمی کند
بیتاب از تو گفتنم و آخ که قرنهاستآن لحظه های ناب قبولم نمی کند
گفتم که با خیال تو دلی خوش کنم ولیبا این عطش سراب قبولم نمی کند
بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده امحق دارد آفتاب قبولم نمی کند..
محمد علی بهمنی
چه بگویم نگفته هم پیداست/غم این دل مگر یکی و دو تاست...
با صدای رضا یزدانی یه چیز دیگه است ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است!
اکسیر من! نه این که مرا شعرِ تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعرِ من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیهِ غزل های من شود
چیزی شبیه عطر حضورِ شما کم است
گاهی تو را کنارِ خود احساس می کنم
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است
خونِ هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است!
محمد علی بهمنی
من و تو تا نفس باشد من و تو
من و تو در قفس باشد من و تو
من و تو حرف مان حرف هوس نیست
من و تو از هوس باشد,من و تو
من و تو نیمه ای از روحمان کم
دو تنها و دو سرگردان عالم
غریبی,بیشتر از این که یک عمر
من و تو زندگی کردیم بی هم!
من و تو بی قرار بی قراری
برای هم دو عکس یادگاری
تمام روز بی تابیم و بی خواب
به امید شب و شب زنده داری
من و تو خار چشم سرنوشتیم
که این خط را از او خوش تر نوشتیم
جهنم جای سرافکندگان است
من و تو سربداران بهشتیم
من و تو این هجا را می شناسیم
زبان واژه ها را می شناسیم
سکوت از جنس فریاد است اینجا
چه خوب این هم صدا را می شناسیم.
#محمدعلی_بهمنی
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول