شهر پُره از مردای عزب
که رحم نکردن حتی به دریای خزر
کشور پرِ دستایِ خالی
قهرمان و مستای خزن
غمم پُره توو کوچه ی قدیمی
خستست اونی که پوچِ یه وَری نی
داغونه با غیرته
هنرمند میسازه مورچه ی خمیری
پهلوون پیِ قفس و جنگه
میدون پُر هوس و سنگه
پس بیخیال شو نفسو تنگه
پیِ دود نرو مغز خستست و منگه
پروانه شده پاره اَ پیله
توو بازار هر چی کاره تعطیله
همه وِزه بزن در رو
پرچم نه پایِ داره نه میله
![]()