کاش می شد خویشتن را بشکنیم
یک شب این تندیس تن را بشکنیم
بشکنیم این شیشه صد رنگ را
این تغافل خانه نیرنگ را
آسمان دوستی آبی تر است
شب در این آیینه مهتابی تر است
من نمی گویم کسی بی درد نیست
هر کسی دردی ندارد مرد نیست
لیک می گویم که فصل سوختن
آب را هم می توان آموختن
خنده ها را می توان تقسیم کرد
گریه ها را می توان ترمیم کرد
گر خطر می بارد از این فصل سرد
دوستی را باید اول بیمه کرد
عشق با لبخند مردم زنده است
زندگی هم با تبسم زنده است....
نوروز بمانید که ایّام شمایید!
آغاز شمایید و سرانجام شمایید!
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی
می آورد از چلچله پیغام، شمایید!
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار
آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،
خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟
اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان
افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق،
هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید!
امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست
در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است،
در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید
ایّام ز دیدار شمایند مبارک
نوروز بمانید که ایّام شمایید!
"سال نو پیشاپیش مبارک باد"
SAL JADID MOBARAK DOSTAN AZIZ
نمیدانم به مسافر دل بستم
یا
مسافر شد آنکه به او دل بستم . . .
هیچوقت
آﺭﺯﻭﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻧﮑﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ
ﺑﯽ ﺧﻮﺩﺕ !
همین که تو میدانــی
” دوستت دارم “
کافیست …
بگذار خفه کند خودش را
دنیا …
هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند، غرورم
یک عمر پریشانیِ دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
خدانگهدار سخته اما چاره‌ای نیست
راستی به همین آسانی از این شهر
می‌‌روی هنوز تو را نسروده ام
میخواهی بروی
تنها قلب توست که با امواج دریا
مرا به خوابهای ماه می‌کشد
تنها خیال توست که در من همیشه جاریست
تنها نگاه تو، صدای توست که مرا
به زندگی می‌کشاند،با رفتنت حال و
هوایم همیشه ابریست و در خودم غرق
می‌‌شوم غرق فریادهایی از جنس درد
با رفتن تو فصل پاییز در من شروع
می‌‌شود و در انتظار بهار می‌میرد
چشم می‌‌بندم سیاهی وجود هستی را
می سپارم به چشم‌های دریدهٔ روزگار
خدا نگهدار...
منطقى ها از ديدنت خوشحال مى شوند
و احساسى ها با ديدنت "ذوق" ميكنند..
منطقى ها از بودنت لذت مى برند
ولى احساسى از بودنت "كيف" ميكنند..
منطقى ها شبها خوابت را ميبيند
ولى
احساسى ها " رويا"ى تورا..
منطقى ها به طرف تو قدم بر ميدارند
ولى احساسى ها "پرواز" ميكنند..
منطقى ها در جواب "دوستت دارم" لبخند مى زنند..
ولى
احساسى ها مى شنوند..
"ذوق" ميكنند..
"كيف" ميكنند..
"رويا" ميبينند..
"بال" در مى آورند..
"پرواز" ميكنند..
و بارها و بارها
مى گويند:
من هم "دوستت دارم"
نمی توانم نامت را در دهانم
و تو را در درونم پنهان کنم.
گل با بوی خود چه می کند؟
گندم زار با خوشه اش؟
طاووس با دمش؟
چراغ با روغنش؟
با تو سر به کجا بگذارم؟
کجا پنهانت کنم؟
وقتی مردم
تو را در حرکات دست هایم،
موسیقی صدایم
و توازن گام هایم
می بینند.
در حال حاضر 2 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 2 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول