ﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ،
ﺷﺎﮔﺮﺩﯼ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭﺗﻀﺮﻉ ﻭﮔﺮﯾﻪ ﺑﻮﺩ!
ﺩﺭﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ،ﺍﺳﺘﺎﺩﺧﻮﺩﺭﺍ،ﺑ� ��ﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺩﯾﺪ،ﮐﻪ ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﻭﺣﯿﺮﺕ!ﺍﻭﺭﺍ،ﻧﻈﺎﺭﻩ میکند!
ﺍﺳﺘﺎﺩﭘﺮﺳﯿﺪ:
برﺍﯼ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩﮔﻔﺖ:
ﺑﺮﺍﯼ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻭﮔﺬﺷﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ،
ﺍﺳﺘﺎﺩﮔﻔﺖ:
به این سوال جواب بده!
ﺍﮔﺮﻣﺮﻏﯽ ﺭﺍ،ﭘﺮﻭرﺵ ﺩﻫﯽ،ﻫﺪﻑ ﺗﻮﺍﺯﭘﺮﻭﺭﺵِ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩﮔﻔﺖ:
ﺍﺳﺘﺎﺩ،ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯﮔﻮﺷﺖ ﻭﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﺷﻮﻡ،
ﺍﺳﺘﺎﺩﮔﻔﺖ:
اﮔﺮﺁﻥ ﻣﺮﻍ،ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻭﺯﺍﺭﯼ ﮐﻨﺪ،ﺁﯾﺎ ﺍﺯﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩ،ﻣﻨﺼﺮﻑ
میشوی؟
ﺷﺎﮔﺮﺩﮔﻔﺖ:
ﺧﻮﺏ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻧﻪ!نمیتوانم,ﻫﺪﻑ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ، ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ،ﺗﺼﻮﺭﮐﻨﻢ!
ﺍﺳﺘﺎﺩﮔﻔﺖ:
ﺍﮔﺮﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ,ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﺨﻢ ﻃﻼ ﺩﻫﺪﭼﻪ ! ﺁﯾﺎ ﺍﻭرا بازخواهی
ﮐﺸﺖ،ﺗﺎﺍﺯﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﮔﺮﺩﯼ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩﮔﻔﺖ:
ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰﺍﺳﺘﺎﺩ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎﺁﻥ ﺗﺨﻤﻬﺎ،ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻭﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪﺑﻮﺩ!
ﺍﺳﺘﺎﺩﮔﻔﺖ:
ﭘﺲ ﺗﻮﻧﯿﺰ،ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺵ!...
ﺗﻼﺵ ﮐﻦ،ﺗﺎ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮﺍﺯﺟﺴﻢ,ﮔﻮﺷﺖ,ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺖ ﮔﺮﺩﯼ،
ﺗﻼﺵ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ،ﻫﺴﺘﯽ ﻭﮐﺎﺋﻨﺎﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﻣﻔﯿﺪﻭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺷﻮﯼ!
ﺗﺎﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻟﯿﺎﻗﺖِ ﺗﻮﺟﻪ،ﻟﻄﻒ ﻭﺭﺣﻤﺖِ ﺍﻭﺭﺍ گردی
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ...
ﺍﺯﺗﻮﮔﺮﯾﻪ ﻭﺯﺍﺭﯼ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﺪ!
ﺍﻭ، ﺍﺯ ﺗﻮﺣﺮﮐﺖ،ﺭﺷﺪ،ﺗﻌﺎﻟﯽ، ﻭﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻥ ﺭﺍﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﻭ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﺩ،
ﻧﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯِﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻭﺯﺍﺭﯼ را.
هِمَــــتی کُــن با ایـن زردِ شُمــــالی . . .
در حال حاضر 122 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 122 مهمان ها)