با درودی به خانه می آیی و
با بدرودی
خانه را ترک می گویی .
ای سازنده !
لحظه ی عمر من
به جز فاصله ی میان این درود و بدرود نیست :
این آن لحظه ی واقعی ست
که لحظه ی دیگر را انتظار می کشد .
نوسانی در لنگر ساعتی است
که لنگر را با نوسانی دیگر به کار می کشد .
گامی ست پیش از گامی دیگر
که جاده را بیدار می کند .
تداومی ست که زمان مرا می سازد
لحظه هایی ست که عمر مرا سرشار می کند .
«احمد شاملو»
در حال حاضر 36 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 36 مهمان ها)