به عِشق کوش ،
که تا در دِل تو رَه نَکُنَد ،
نه ماجَرایِ وجودی ،
نه وَحشتِ عَدَمی
شَکار شُد دلِ رَعدی ،
به یِک نِگاه و حَذَر
ز شیرگیریِ چشمانِ ،
آهویِ حَرَمی ...
به عِشق کوش ،
که تا در دِل تو رَه نَکُنَد ،
نه ماجَرایِ وجودی ،
نه وَحشتِ عَدَمی
شَکار شُد دلِ رَعدی ،
به یِک نِگاه و حَذَر
ز شیرگیریِ چشمانِ ،
آهویِ حَرَمی ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
آتَش عِشق است کاندَر نِی فِتاد ،
جوشِش عِشق است کاندر نِی فِتاد
نِی حَدیث راهِ پُر خون می کُند ،
قِصه هایِ عشقِ مَجنون می کُند
نِی حَریف هر که از یاری بُرید ،
پَرده هایش پَرده های ما دَرید
هَر که را جامه زِ عِشقی چاک شُد ،
او زِ حِرص و عِیب کُلی پاک شُد
شاد باش ای عِشقِ خوش سودایِ ما ،
ای طَبیبِ جُمله عِلت های ما
جِسمِ خاک از عِشق بَر اَفلاک شُد ،
کوه دَر رَقص آمد و چالاک شٌد
چون نَباشَد عشق را پَروای او ،
او چو مُرغی ماند بی پروا او
عشق زِنده در روان و بَصَر ،
هر دَمی باشَد زِ غُنچه تازه تر
دَر نگنجد عشق در گفت و شنید ،
عشق دریایی ست قَعرَش ناپَدید
مَحرَم این هوش جُز بیهوش نیست ،
مَر زَبان با مُشتَری جُز گوش نیست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
ایِ یوسُف خوشِ نامِ ما ،
خوش می رَوی بَر بامِ ما ،
ای دَر شِکسته جامِ ما ،
ای دَر بُریده دامِ ما
ای نورِ ما ،
ای سورِ ما ،
ای دولتِ مَنصورِ ما ،
جوشی بِنه بَر سورِ ما ،
تا مِی شَود انگورِ ما
ای دِلبر و مَقصود ما ،
ای قِبله و مَعبود ما ،
آتَش زَدی دَر عودِ ما ،
نَظاره کُن دَر دودِ ما
ای یارِ ما ، عَیارِ ما ،
دامِ دلِ خَمارِ ما ،
پا وامَکِش از کارِ ما ،
بِستان گِرو دَستارِ ما
دَر گِل بِمانده پای دل
جان می دَهَم چِه جایَ دل ،
وَز آتَش سودایِ دل ،
ای وایِ دل ای وایِ دل ای وایِ ما ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
ساقی بِده آن شَرابِ گُلرَنگ ،
مُطرِب بِزَن آن نَوای بَر چَنگ
کَز زُهد ندیده ام فُتوحی ،
تا کِی زَنم آبگینه بَر سَنگ
خون شُد دلِ من نَدیده کامی ،
الا که بِرَفت نام با نَنگ
عِشق آمد و عَقل همچو بادی ،
رَفت از بَرِ من هِزار فَرسَنگ
ای زاهدِ خِرقه پوش تا کِی ،
با عاشقِ خَسته دِل کُنی جَنگ
گِردِ دو جَهان بِگَشته عاشق ،
زاهِد بِنِگَر نِشَسته دِلتنگ
سعدی همه روزِ عشق می باز ،
تا دَر دو جهان شَوی به یِک رَنگ ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
در نَمازَم خَمِ ابروی تو با یاد آمد ،
حالَتی رَفت که مِحراب به فریاد آمد
از مَن اکنون طَمَع صَبر و دِل و هوش مَدار ،
کان تَحَمُل که تو دیدی هَمه بَر باد آمَد
زیرِ بارنَد دِرَختان که تَعَلُق دارند ،
ای خوشا سَرو که از بارِ غَم آزاد آمد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
دِل و دین و عَقل و هوشَم ،
هَمه را بَر آب دادی
زِ کُدام باده ساقی ،
بِه منِ خراب دادی
دلِ عالَمی زِ جا شُد ،
چو نِقاب بَرگُشودی
دو جهان بِهَم بَرآمَد ،
چو به زُلف تاب دادی
هَمه کَس نَصیب خود را ،
بَرَد از زَکاتِ حُسنَت
به مَن فَقیرِ و مِسکین ،
غمِ بی حِساب دادی
زِ لَبِ شِکر فُروشَت ،
دلِ فیض خواست کامی
نه اجابَتَم نُمودی ،
نه مَرا جواب دادی ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
چینِ زُلفِ مِشکین را بَر رُخ نِگارَم بین ،
حلقه های او بِشمار ،
عُقدِه هایِ کارَم بین
از دَمیدن خَطَش ،
اشکِ مَن به دامَن ریخت ،
هاله بَر مَهش بِنگر ،
لاله در کِنارَم بین
نقدِ هر دو عالم را ،
باختم به یک دیدن ،
طَرزِ بازیَم بِنگَر ،
شیوه ی قُمارَم بین
می کِشَد به مِیدانَم ،
صَف کِشیده مُژگانَم ،
گَر زِ جَنک برکَشتم ،
مردِ صَدهِزارم بین ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
من از مجاورتِ یک درخت می آیم
که روی پوستِ آن
دست های ساده ی غربت
اثر گذاشته بود :
به یادگار نوشتم
خطی ز دلتنگی.
در حال حاضر 230 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 230 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
