وقتی تکیمون به باده
با زمستانی که میتازد به قتل عام باغ
چه بگویم نگفته هم پیداست/غم این دل مگر یکی و دو تاست...
چه جان دربردنی
دیریست که در خود مرده ایم
تن ماری که در خواب کمین است
در حال حاضر 233 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 233 مهمان ها)