هر چی پیدا کردی برا خودت
خدابیامرزه
هر چی پیدا کردی برا خودت
خدابیامرزه
@[فقط کسانی که در سایت عضو شده اند قادر به مشاهده لینک ها هستند عضویت در سایت کمتر از 1 دقیقه ست. برای عضو شدن در سایت کلیک کنید...]
سلام. تصمیمت چی شد واسه Modern Talking ؟
رسول جان تو عشقی زفیق یعنی از وقتی که اون آلبومی که دادی از مدرن تاکینگ را بگم 40 بار گوش کردم دورغ نگفتم کلی ادیت زدم رو کاورهاش
اگر محبت کنی آلبوم ها را بدی به همراه کاور از اون طرف من پولم رو نگه میدارم و میرم انقلاب هر چی آثار قدیمی هستش آثاری که دیگه فقط تو تهران پیدا میشه را میخرم و ریپ میزنم برای انجمن
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﭽﺎﭘﯿﭻ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﻮﭼﺎﭘﻮﭺ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﯾﺎﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻮﭺ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ
ﺷﺎﻩ ﺭﺍﻩ ﺟﻨﻮﻥ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺷﺪ
ﺳﮓ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﺪ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﯽ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺍﺑﺮﯼ ﻭﺑﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ
ﮔﺮﮔﻬﺎ ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﭼﻨﺪ ﻧﺎﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺑﺮ ﻏﻼﻓﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻦ ﺩﺍﺩﯾﻢ
ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﺮﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪﯾﻢ
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺎﮐﯿﺎﻭﻟﯿﺴﺖ ﺷﺪﯾﻢ
ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻫﯿﭻ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﻣﻘﯿﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﺑﺎﺩﻡ
ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻦ
ﺭﺍﻫﺰﻥ ﻫﺎﯼ ﺯﻟٌﻘﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﭘﺸﺖ ﺳﮕﻬﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
ﻧﻮﭼﻪ ﮔﺎﻥ ﺗﻘﯽ ﻧﻘﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻦ
ﯾﺎﻭﻩ ﺑﺎﻓﺎﻥ ﺭﻭﺯﻣﺰﺩ ﺷﺪﻧﺪ
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻟﮕﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺩﺯﺩ ﺷﺪﻧﺪ
ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻋﻈﻢ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﺗﺎﻭﻝ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ
« ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺷﯿﺦ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ»
ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺩﻓﺘﺮﻣﻦ
ﻗﺼﻪ ﯼ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﻧﺒﺎﺷﻢ ﺷﺪ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﯿﺪﺭﺩﺍﻥ
ﻗﺴﻤﺖ ﺭﻭﺡ ﺁﺵ ﻭ ﻻﺷﻢ ﺷﺪ
ﻏﺰﻟﯽ ﺩﺭ ﺭﺛﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻦ
ﺳﻨﮓ ﮔﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺷﺪ
ﺭﻭﺳﭙﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭﻃﻦ
ﺷﻮﺭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻼﻏﺎﻥ ﺷﺪ
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ
ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪ .…
ﺷﻮﺭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩ
ﺑﺎﻝ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺑﺎﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺁﻣﺪ
ﮔﯿﺮ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮐﺮﮐﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺷﺖ
ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﯼ ﺷﺪ
ﻣﻦ « ﻣﺬﮐﺮـ ﻣﻮﻧﺚ» ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ
ﺁﺏ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻥ ﻋﺪﻡ ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﭘﻨﺒﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ
ﻫﻤﺘﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺣﺎﻝ ﻭﺭﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ
ﺷﺎﻋﺮ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥِ
ﻣﻠﺘﯽ ﺧﺮﻣﻘﺪﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺷﻮﺭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻼﻏﺎﻥ ﺷﺪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺟﮕﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ
ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .…
…ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯿﻢ
ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﻻﻣﮑﺎﻥ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺍﻓﻖ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﻨﯿﻢ
ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯿﻢ
ﻫﻤﻪ ﻓﻌﻞ ﻫﺎ ﻋﺒﺚ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﺍﺯﮐﺪﺍﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﻨﯿﻢ
ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻝ ﻫﺎ ﻗﻔﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﻓﻨﺎﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ
ﺗﻮﯼ ﺳﻄﻞ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﭼﺎﺭﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ :
«ﺩﺭﺩﻟﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ
ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ
ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ
ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﮐﻼﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ
ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ
ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭﺧﺎﮐﯿﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ
ﻟﺸﮑﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﮐﺮﺩﻡ
ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﺻﺪ ﮐﺮﺩﻡ
ﻣﻦ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺑﻮﺩﻡ
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﺷﺪﻧﺪ
ﺭﯾﺰﻩ ﺧﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺌﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ
ﺟﻮﺟﮕﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ
ﺷﺎﻋﺮ ﻋﺼﺮ ﺍﻧﺤﻄﺎﻁ ﺷﺪﻧﺪ
ﻧﺼﻔﺸﺎﻥ ﺩﻟﻘﮑﺎﻥ ﺍﻓﯿﻮﻧﯽ
ﻧﺼﻔﺸﺎﻥ «ﺳﯿﻠﻮﯾﺎ ﭘﻼﺕ» ﺷﺪﻧﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﯾﺎﻭﻩ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻟﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ
ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﺎﺷﺪ ..……
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﻮﭼﺎﭘﻮﭺ
ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﭽﺎﭘﯿﭻ
ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﺣﺪﻩ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ...
علی اکبر یاغی تبار ...
یکی هم بود
که پنجره جمع میکرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
- [فقط کسانی که در سایت عضو شده اند قادر به مشاهده لینک ها هستند عضویت در سایت کمتر از 1 دقیقه ست. برای عضو شدن در سایت کلیک کنید...]خانم گوگوش متاسفم واسه سطح سواد هنریتون ...
یکی هم بود
که پنجره جمع میکرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
گوگوش و امثال گوگوش وقتى اينوريا رو به بزرگان شهر و ترانه ترجيح بدن، بايدم اين پاپ خوناى روضه خون ارشادى رو ب اشتراک بزارن...
موسیقی به درک رفتو هنر بی سر و سامان شد
در حال حاضر 143 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 143 مهمان ها)