گُلِ صَدبَرگ به پیشَ تو فُروریخت زِ خِجلَت ،
که گُمان بُرد که او هَم رُخ رَعنای تو دارد
اگَرَم دَر نَگُشایی زِ رَه بام درآیم ،
کِه زَهی جانِ لَطَیفی که تماشایِ تو دارِد ...
گُلِ صَدبَرگ به پیشَ تو فُروریخت زِ خِجلَت ،
که گُمان بُرد که او هَم رُخ رَعنای تو دارد
اگَرَم دَر نَگُشایی زِ رَه بام درآیم ،
کِه زَهی جانِ لَطَیفی که تماشایِ تو دارِد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
به دو صَد بام بَرآیَم ،
به دو صد دام دَرآیَم
چِه کُنَم آهوی جانم ،
سَرِ صَحرایِ تو دارد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
خَمُش ای عاشقِ مَجنون ،
بِمَگو شِعر و بُخور خون
که جَهان ذَره به ذَره ،
غمِ غوغایِ تو دارَد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
وَه چِه بی رَنگ و بی نِشان که مَنَم ،
کِی بِبینَم مَرا چِنان کِه مَنم
کِی شَود این رَوان من ساکِن ،
این چِنین ساکنِ روان که مَنم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
گُفتی اسرار در میان آور ،
کو میان ، اندر این میان که مَنم
بَحرِِ مَن غَرقِه گَشتِ هَم دَر خویش ،
بوالعَجَب بَحرِ بی کَران که مَنَم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
این جَهان وآن جَهان مَرا مَطَلَب ،
کاین دو گُم شُد در آن جهان که مَنم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
زِ خاکِ مَن اگَر گَندم بَرآید ،
از آن گَر نان پَزی مَستی فَزآید
خَمیر و نانِبا دیوانه گَردد ،
تَنورَش بیتُ مَستانه سَراید
مَیا بی دَف ، مَیا ،
بی دَف به گورِ من ای زیارَت ،
کِه دَر بَزمِ خدا غَمگین نَشایَد
بِدَری زان کَفَن بَر سینه بَندی ،
خَراباتی زِ جانَت دَرگُشایَد
مَرا حَق از مِی عِشق آفریدَه سَت ,
هَمان عشقَم اگَر مَرگَم بِسایَد
مَنَم مَستی و اصلِ مَن مِی عِشق ،
بِگو از مِی به جز مَستی چِه زایَد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
این ایرانیه؟نوشته اصلی توسط Milik
تمامِ تو سهمِ منه | به کم قانعم نکن
بزرگترین تراژدی زندگی مرگ نیست؛
بی هدف زندگی کردنه...!
در حال حاضر 53 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 53 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول